Rita Spijker

Het is nog maar een paar jaar geleden, dat Rita Spijker een lezer was. Niet zomaar een lezer, maar een 1000 boeken lezer. Altijd en overal zag je haar met een boek. 'Het leven is lezen,' leek haar motto.
Nooit dacht ze erover om schrijver te zijn. 'Schrijvers zijn anderen dan lezers,' zal ze gedacht hebben.
Tot ze, tijdens een etentje, wordt uitgedaagd. Ze zit op haar praatstoel. In samenspraak met witte wijn en een glimlachend gehoor tuigt zij de verhalen op van vrouwen van een zekere leeftijd, die hun heil zoeken bij buitenissige therapieën, zalvende goeroes, knedende masseurs en hooglevende Geesten. 'Schrijf dat maar eens op,' zegt een man in het gezelschap gekscherend. Rita bluft dat ze daar wel toe in staat is, maar denkt 'hij heeft gedronken, ik heb gedronken, morgen is het zaterdag en lees ik verder in mijn boek.'     
Maandag belt hij haar. Hij is uitgever, doet haar een voorstel en geeft haar het nummer van de redacteur, die haar zal helpen bij het schrijven van haar eerste boek. Rita valt om van verbazing. Ze schrijft als in één adem haar roman Kreukherstellend. Een carrière is begonnen.
Haar laatste schrijversdaad is het korte 1000 woordenverhaal Onenightstand, het winnende verhaal van VPRO's Café de Liefde, gepubliceerd in de Volkskrant van 22 oktober en verfilmd en uitgezonden in café de Liefde van 24 oktober 2011.

Nu is Rita een schrijfster. Haar nieuwste roman Ver van mij komt in februari uit. 
Als ze niet schrijft, leest ze nog steeds. meer over Rita op www.ritaspijker.nl

Rita Spijker is de hoofdcoach van het tweede korte verhalenproject van dewebschrijvers.nl
Het project begint op 1 december en heeft als thema Vriendschap en andere ongemakken, het thema van de Boekenweek 2012. We hebben besloten om er een duizend-en-één woorden project van te maken.
Voor lezers en schrijvers.

Elle van Rijn

Vandaag denk ik aan Elle van Rijn:

Een rekensom. Een gemiddeld boek van tegen de driehonderd pagina’s telt zo’n 80.000 woorden. Met een lettergemiddelde van 5,6 per woord komt dit neer op  448000 vingeraanslagen. Hiervoor zit een schrijver zo’n 86322 minuten achter zijn laptop. Oftewel 1438,7 uren. Wat weer neerkomt op  287,74 dagen. En dit alles, al deze minuten, uren, dagen, weken, zittend voor een leeg computerscherm, in volledige eenzaamheid. Waarom zou iemand dit uit vrije wil doen?

Haar nieuwste roman, waar ze zo over klaagt heet ‘ De dag dat ik Johannes Klein doodreed.’
Hierin beschrijft Elle van Rijn één dag uit het leven van Vanessa (een kinderboekenschrijfster met een wanhopige kinderwens), diezelfde dag in het leven van John en van de 10-jarige Johan, de zoon van John.  Drie verhalen,die in een dramatische ontknoping bij elkaar gebracht worden.

‘De titel is ontstaan toen mijn man een Dodge Durango had gekocht’, zegt Van Rijn. ‘Hij vond het stoer, maar ik moest met die enorme vrachtwagen – ik kon niet eens over de bumper heen kijken – het schoolplein op, waar kinderen op kleine fietsjes rijden. Ik werd er doodnerveus van. Toen dacht ik: wat zou het erg zijn om ooit een kind dood te rijden’.

Winneweer/ Loppersum - Op een boerenerf aan de Delleweg in Loppersum is zaterdagmiddag een 6-jarig jongetje om het leven gekomen nadat hij was overreden door een tractor met aanhangwagen.
Het kind was aan het spelen op het erf toen hij per ongeluk onder de aanhanger terecht kwam. De tractor werd bestuurd door een familielid. De traumaheli en het Mobiel Medisch Team kwamen ter plaatse. Levensreddende handelingen mochten niet baten en het kind overleed ter plekke.

Bulstronk

Spannende verhalen: wie overtreft Roald Dahl in dit genre?
Vreemd dat Nederlandse schrijvers van psychologische thrillers, literaire thrillers of gewoon spannende romans Roald Dahl niet noemen als hun voorbeeld. Ze hebben toch ook met rode oren onder de dekens doorgelezen?
Vaders en moeders straf getrotseerd, want stoppen is geen optie!  Die schrijvers: Ze hebben het in hun kinderlijke oprechtheid natuurlijk al lang door. Nooit zullen ze over die vermaledijde Dahl heen kunnen.
In Mathilde, is de spanning zo subliem, zo onweerstaanbaar dreigend voor Mathilde en juffrouw Engel, dat ik en mijn lieve dochter huiverden alsof ons leven er van afhing: het is onvergetelijk.
Bulstronk is het model-spanning-makende-personage voor elke schrijver!
Dank jewel Dahl.
 

Patricia Highsmith (2)

Schrijven is geen kunstje, vindt Patricia Highsmith, daar laat ze geen enkele twijfel over bestaan in haar vermakelijke en instructieve  Hoe schrijf ik een spannend boek .

Patricia Highsmith heeft een hekel aan detectives of thrillers waarbij de plot neerkomt op een of ander foefje, een wetenswaardigheid uit een of ander wetenschapsgebied. Een ontsnappingstruc, noemt ze dat. Dit soort schrijverstrucs kunnen alleen werken wanneer ze door personages tot leven worden gewekt, maar meestal is het gewoon niks, al is ze wel zo reëel om toe te geven dat ze er ook wel eens mee gewerkt heeft, ‘als ik op een grappig idee stuitte’.
Dit kleine, in het Engels nog steeds verkrijgbare, boekje van Patricia Highsmith is vooral te lezen als een vrolijke inleiding op haar eigen werk en als een ode aan haar rotsvaste geloof in het schrijversvak en het schrijversbestaan. Ze heeft er altijd van genoten, dat is duidelijk, ze laat op iedere bladzijde doorschemeren hoe geweldig leuk schrijven is, ook al gaat het wel eens mis. Niet treuren, gewoon iets anders gaan doen en dan komt het goed.
Over de losse moraal van haar helden schrijft ze maar weinig, ze voelt er niets voor het daar altijd maar weer over te moeten hebben. Moordenaars en andere griezels vindt ze net echte mensen, dus schrijft ze vol compassie hoe ze die toch altijd sympathiek probeerde te krijgen.