Dit is een verhaal uit het Boekenweekproject van dewebschrijvers.nl Het thema was Vriendschap en andere ongemakken.
Excommunicatie
door Sacha Landkroon
door Sacha Landkroon
Gebroederlijk leeg naast elkaar, zijn koffiekopje en
mijn bierglas. “Bij jou is echt niets zonder betekenis”, hoor ik mezelf zeggen.
Elk op een schommel, zitten we in loom tempo door de lucht te zwieren. Onder de
zomerhemel lijkt het leven zorgeloos. Maar vanbinnen stormt het. We hebben
vannacht ruzie gemaakt, voor de zoveelste keer. Normaal gesproken ga ik zelden
over tot excommunicatie, maar de drang om hier een einde aan te maken, wordt
bijna ondraaglijk. Hij is negen jaar ouder, en niet half zo volwassen. Maar dat
is slechts mijn waarneming; hij beschouwt zichzelf als een goeroe waar ik met
mijn puberale hoofdje nog veel van kan leren. Deskundigen zullen zeggen dat hij
lijdt aan het syndroom van Asperger. Maar deskundigen zijn niet in de buurt dus
kan ik kletsen wat ik wil en zit ik wederom vast aan zijn quasifilosofische
prietpraat.
“Die overtuiging waar we het net over hadden”, vervolgt
hij, “waar geloof jij eigenlijk in?”
Ik zat er al op te wachten en had gedurende de voorbije
seconden afgewogen wat ik zou gaan zeggen. “Pieter, ik ben van mening dat God
een menselijke schepping is, en niet andersom.”
Achter zijn brillenglazen schieten groenige ogen vuur.
Zweet baant zich een weg door zijn blauwe sweater. Wie trekt zoiets ook aan
midden juli? “Kijk, dat is nou weer dat naïeve van jou. Het leven is niet zo
ongecompliceerd als jij denkt, ventje. Maar jouw ouders hebben je in een glazen
kastje laten opgroeien, en nu weet je niet beter. Dat vind ik heel erg jammer.”
Hij zegt het met een meewarige intonatie. Ik voel een
neiging om hem, als de 'kinderlijke' drieëntwintigjarige die ik ben, botweg van
de schommel te schoppen. Maar ik besluit de beschaving te laten zegevieren en
zo duurt het lome tempo van ons wiegen voort.
“Ik heb geen zin om het weer over mijn vermeende
naïviteit te hebben.”
Hij zucht en begint plechtig te oreren over zijn
overtuigingen. “Ik heb workshops gevolgd beste Gert, in het land van hoop en
dromen. In de The city of angels heb ik mijn bestemming gevonden.”
Ik luister aandachtig, me bewust van het feit dat er nu
vast iets memorabels gaat komen. “In Los Angeles heb ik gelijkgestemden
gevonden, wij houden daar bijeenkomsten ter ere van Bashar.”
“Wie voor de duvel is Bashar?”
“Bashar is een multidimensioneel wezen, een
alomtegenwoordige kracht in het universum. De profeet Darryl Anka is zijn
medium, de man die hem kanaliseert.”
Ik weet al maanden dat Pieter een vreemde kostganger
is, maar wat me hier overkomt had ik niet verwacht. Een multidimensioneel
wezen, hoe verzin je het. Dergelijk sektarisch gedoe is enorm ver van mijn
veilige bedje. Maar voor ik van de verbazing bekomen ben, vervolgt hij: “Onthoud
dat oorzaak en gevolg dezelfde gebeurtenis zijn. Je hoeft niet te wachten op
een reden om gelukkig te worden om je te realiseren dat het je uiteindelijke
doel is om gelukkig te worden. Schep voor jezelf het effect van gelukkig zijn
en je zult in je dagelijkse leven alle beginselen van geluk automatisch
toepassen, gewoon omdat je dat wilt.”
Hij probeert al een tijdje de folie van de uit zijn tas
getrokken Mars los te peuteren en het lukt hem maar niet. “Gloeiende gloeiende
theezakjes, verdomme nog aan toe”, mompelt hij.
Mijn vraag of dit nu een beginsel van
geluk in het dagelijks leven is, valt volkomen verkeerd. Een periode van
minutenlang pijnlijk zwijgen volgt. Net nu begin ik er lol in te krijgen. Ik
besluit te wachten tot hij het gesprek hervat en neem me voor een enorm punt te
maken van het eerstvolgende onderwerp dat hij aanroert. We schommelen nog
steeds in loom tempo voort.
“Heb je gehoord van de nieuwste telefoon van Apple?”.
“Ja vaag, wat is daarmee dan?”.
“Ze hebben hem iPhone genoemd en je
kunt er werkelijk alles mee.”
De opsomming van wat je er allemaal
mee kan doen, neemt minuten in beslag. De man begint me op mijn zenuwen te
werken. “Kun je er ook mee bellen, Pieter?”
Als door een wesp gestoken zegt hij:
“Natuurlijk sukkel, oh sorry voor dat nare woord, maar ik vind het behoorlijk
vervelend dat je zo denigrerend reageert. Eigenlijk beschouw ik de iPhone als
hedendaagse Almachtige.”
“Wablief?”
“De iPhone is wat mij betreft de nieuwe God”.
“De iPhone is wat mij betreft de nieuwe God”.
Dit is mijn kans. Aanpakken die gast!
Ik schommel niet langer in een loom tempo voort. “Je gaat te ver Pieter, je
weet dat ik niet religieus ben, maar zelfs dan vind ik het heiligschennis om
een stuk elektronica tot God uit te roepen.”
Pieter vertoont de eerste tekenen van
een woedeaanval. Hij stipuleert nogmaals dat de iPhone het nieuwe
scheppersconcept is. Apple als vader, de iPhone als zoon en Steve Jobs als de
profeet annex Heilige Geest. Eigenlijk was dit mijn bedoeling niet: nu ben ik
degene die de woede-uitbarsting niet langer in kan houden. Dat eeuwige geleuter
van hem, met zijn diepzinnige zielenroerselen. In de periode dat ik hem ken, is
dit ongeveer de tachtigste ridicule theorie die ik moet aanhoren. “Wie denk je
wel dat je bent met je idiote iPhone en je moderne scheppingstheorie”.
Met een woeste beweging sta ik op.
Het bierglas smijt ik op zijn koffiekopje kapot. “Kijk maar eens of je iPhone
een nieuw glas kan scheppen, loser, en stoof hem anders op met een uitje!”. Met
dit sujet ben ik volkomen uitgepraat.
Op de fiets naar huis schiet me een
regel uit het Bijbelboek Job door het hoofd: Ogen was ik voor de blinde, voeten
was ik voor de lamme. Ik grinnik. Ik ga uit protest een Sony Ericsson kopen! Met
de hoogmoedige Steve Jobs en zijn duivelse creaties zal het vast niet goed
aflopen. Doe mij maar het boek Job, hoewel ik me niet verbeeld dat ik ogen kan
zijn voor blinden zoals Pieter, laat staan voeten voor lammen. Dit besef kun je
toch met recht een iOpener noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten