STEKEN

dit verhaal werd ingestuurd voor de bundel Bij Nacht en Ontij, het nieuwste project van dewebschrijvers.nl 

Steken

Natuurlijk was het zondagmiddag en scheen de zon. Doordeweeks gebeurt mij nooit iets, het gevolg van een veilige kantoorbaan, maar in het weekend heb ik een abonnement op ongevallen. Zo ook die zomer.

Het zweet gutst over mijn lichaam. Misschien is het inderdaad onverstandig om hout te hakken bij 28 graden, maar vanavond komen vrienden eten en vuurtje stoken is nu eenmaal mijn hobby. Een hobby waar ik veel waardering mee oogst. Mijn vrouw heeft de kinderen naar het zwembad gebracht en mij al drie keer gewaarschuwd. “Neem nou even pauze! Straks ben je moe en sla je mis.”
Het is precies werk. Ik kloof grote stukken boom tot afgepaste houtblokjes, die goed in onze korf passen: in een stadstuin moet alles afgepast en onder controle zijn.
Ik zorg dat mijn voet voldoende afstand houdt van het hakblok, adem goed en sla ritmisch en zonder aarzelen; mij kan niet veel gebeuren, denk ik.

Goed ik neem even pauze. De sigaret, een zwaar shagje Javaanse Jongens, smaakt zoals een sigaret smaken moet: naar beloning en voldoening.
Mijn lief brengt koek en zopie, gevulde koeken en jus d’orange. “Wacht,” zegt ze, “ik haal even glazen.” Ik heb het pak al in mijn hand en zet het aan mijn mond. De lauwe sinaasappelsap stroomt mijn keel in en dan is het mis: ik voel een hete pijn in mijn gehemelte, spuug de frisdrank uit en zie dat ik bijna een wesp hebt ingeslikt. Ik ben in mijn mond geprikt door een insect!

‘Daar kan je dood aan gaan’ weet mijn vrouw zeker. ‘Je moet een tetanusinjectie!’ Ik kijk mijn onbedoelde mislukte moordenaar met ongeloof aan. ‘Hoezo dood ?’
Ze weet het zeker: een op de zoveel mensen zijn allergisch voor wespen en er kan een zwelling ontstaan zo groot als een voetbal. Als ik een van die mensen ben, zal ik binnen het uur stikken.
Ze zegt het met overtuiging; dit is geen grap.

Ik begin opnieuw te zweten. Angstig bel ik de huisartsenpost en doe mijn verhaal.
Binnen 30 seconden heb ik een arts aan de lijn. Hij bevestigt, dat allergie voor wespensteken bestaat, maar stelt mij gerust met ‘er sterven maar 6 mensen per jaar aan.’
Zes per jaar, dezelfde kans als het winnen van de staatsloterij. Ik voel me direct iets rustiger worden en vergeet verder te luisteren naar de arts. Zwelling, bulten.. diarree, braken…luchtwegen en shock zijn de woorden, die ik me nog herinner, als ik met 140 km per uur naar de huisartsenpost scheur. Ik voel me misselijk, heb last van mijn adem en ben bang, dat ik mijn bewustzijn verlies.
Gelukkig ben ik op tijd bij de dokter en hij verlost me met een goddelijke tetanusinjectie van al mijn kwalen.

Ik krijg een glaasje water van de assistente en na een halfuurtje loop ik opgelucht naar buiten.
Zo opgelucht, dat ik de parkeerboete met een glimlach in mijn zak steek en zelfs de deuk in het voorportier -ik nam in de haast een bocht iets te kort-  zie ik als de herinnering aan een goede afloop. 


Groningen, Johan de Vries