Zielsverwanten door Liz Metzelaar

Een verhaal uit het Boekenweekproject "Vriendschap en andere ongemakken" van dewebschrijvers.nl  

Zielsverwanten
door Liz Metzelaar

Je wilt een vriend of vriendin bellen en terwijl je bezig bent met het intoetsen van het nummer, belt hij/zij jou. Sommige mensen noemen dat toeval. Ik geloof dat er meer aan de hand is. Alsof op dat moment werelden versmelten en er op elkaars bewustzijn ingetuned wordt.
Zo’n vijf jaar geleden besloot mijn beste vriendin Els , toen twintig jaar oud, een wereldreis te maken. Ze vertrok in augustus voor een reis van een half jaar. Dat zou betekenen dat ze oud en nieuw alleen zou vieren, in Thailand. Voor haar was het de eerste keer dat ze zo’n grote reis zou ondernemen. Niet alleen in letterlijke, maar vooral ook in spirituele zin.
Op jonge leeftijd wist ze dat haar ziel levenslessen te leren had en dat reizen een belangrijk middel zou zijn om tot benodigde inzichten te komen. Ze dook er volledig in. Ik vond het zo dapper dat ze solo zichzelf en de wereld ging exploreren en was benieuwd naar de innerlijke rijkdom waarmee ze terug zou keren.
Ik ben geen seconde bang geweest dat ze zich niet zou redden. Ik heb altijd een rotsvast vertrouwen gehad in haar kennen en kunnen, zelfs al op zo’n jonge leeftijd. Ze kon dan ook rekenen op volledige ondersteuning van mijn kant.

Onze vriendschap is bepaald niet van het luchthartige soort, dat is het nooit geweest. We bespreken alles wat we meemaken en voelen elkaar feilloos aan. Onze liefde voor spiritualiteit heeft ons op jonge leeftijd verbonden en met de jaren heen is de band enorm sterk geworden. We hebben die band zelf meer dan eens benoemd als een ‘kosmische verbinding’ en hebben veelal het gevoel gehad dat we elkaar kennen uit vorige levens.
Els vertrok op 21 augustus dat jaar voor haar reis.
In de daarop volgende periode heeft ze me niets dan goeds laten weten over haar reis.
Toch, toen ik op 31 december dat jaar ’s ochtends wakker werd, had ik een gevoel dat er iets niet klopte. Ik moest gelijk aan Els denken, maar er was geen enkele reden om aan te nemen dat het niet goed zou gaan met haar. We hadden twee dagen daarvoor nog een e-mailuitwisseling gehad waarin ze vertelde zich ‘top of the world’ te voelen. Ze was haar reis begonnen in Australië, had daar gezwommen met dolfijnen in Melbourne, was wezen bungeejumpen in Cairns,  genoot van het uitzicht op het Opera house in Sydney en noem maar op.
Toch bekroop me dat gevoel dat we beide wel eens vaker kregen wanneer er iets aan de hand was met de ander. Een voorbeeld daarvan is dat ik op een winteravond in mijn studentenkamer in Leeuwarden zat. Het was donker en ik voelde me alleen, angstig zelfs. Mijn fantasie ging met me op de loop en ik verzon de meest enge verhalen.Vreselijk vond ik dat, maar het was ook wel weer verklaarbaar. Het was misschien één van de nadelen van het volgen van een drama – opleiding waar je fantasie minimaal negen uren per dag geprikkeld werd.

Die avond in Leeuwarden had ik een enge film gekeken en was direct daarna onder de wol gekropen, waar de meest uiteenlopende scenario’s over groepen mannen die me aan een vleeshaak zouden rijgen, als een film aan me voorbij flitsen.


Ineens ging mijn telefoon. Ik nam op: ‘’Je voelt je bang, hè? Ik kan het hier voelen, wat is er aan de hand daar?’’ Het was Els.

Op 31 december, met deze herinnering in mijn hoofd, besloot ik het er op te wagen en het lange - afstandstelefoontje te plegen. De telefoon ging een paar keer over en uiteindelijk nam ze op:
‘’Met mij’’, zei ze met duidelijk geëmotioneerde stem.
''Hee, wat gebeurt er allemaal met jou daar? Ik voel me zo verdrietig de hele tijd, ben jij dat?’’, vroeg ik.
‘’Ja klopt’’, zei ze. ‘’Ik ben de hele dag al aan het rondzwerven door Bangkok en zie overal mensen in groepjes bij elkaar verzamelen.. Ik weet gewoon niet hoe ik dat moet doen, zomaar op onbekende mensen af stappen, ik voel me zo vreselijk alleen’’.

We praatten er over en uiteindelijk besloot ze dat ze zich niet zomaar uit het veld liet slaan. Ze zou deze  strijd met zichzelf aan gaan.
Wat ben ik blij dat ik geluisterd heb naar dat gevoel. We weten nu dat we altijd op ons gevoel kunnen vertrouwen. Hoe het komt dat we zo op elkaar afgestemd zijn, dat weet ik niet, maar ik ben er dankbaar voor en weet dat er altijd iemand is die een oogje mee in het zeil houdt.