Janine Spoelman: Met een omweg

Dit is een verhaal uit het Boekenweekproject van de webschrijvers.nl, met het thema "Vriendschap en andere ongemakken."

 Met een omweg
door Janine Spoelman

‘Wil je nog een sultana?’ vraagt Barbara aan mij.
‘Lekker,' zeg ik.
We zitten al vier uur in de bus. Het uitzicht blijft bijzonder, maar mijn lijf begint te protesteren. Barbara luistert nog steeds naar die kwijlebal van een Guus Meeuwis en ik geniet niet mee. Ik wist niet eens dat ze van dat soort muziek hield, maar dat is niet het enige wat ik nog niet wist. Het uit het raam staren gaat me goed af, een monotone stroom van kleurrijke beelden, bij elke meter een nieuwe verrassing. Kon ik maar uitstappen en foto’s maken van gezinnen voor hun huizen.  De reisleider praat nog steeds met de buschauffeur. Het enige wat ik begrijp is af en toe een woord Spaans.
Barbara luistert naar de muziek die Friso, haar ex, zo mooi vond. Wat zal deze reis haar brengen, ver weg van hem? Ze is treurig en blij tegelijk. Vrij als een vogel maar met haar voeten op los zand. Gelukkig is ze met Sanne, haar persoonlijke rots.
Eduard, de zelfingenomen reisleider, grijpt weer naar de microfoon. ‘Dames en heren we hebben enig oponthoud, we moesten een omweg maken in verband met Denque. Het duurt ongeveer nog twee uur en dan zijn we bij het reservaat. Binnen tien minuten zijn we bij een café voor een break. Jullie hebben een kwartier.’
De jonge meid schuin achter mij giechelt; ‘kun je daar ook pinnen?’
Eduard geeft lacherig antwoord, ‘nee dat gaat niet lukken, als de wc buiten is met een douchegordijn ervoor dan is het pinapparaat vaak nog ver te zoeken. Je mag wel geld van mij lenen,’ zegt hij met een grote grijns.
‘Lekker ding die Eduard,’ Barbara doet haar oortjes uit.
‘Mmm best wel, maar zo te zien heeft hij zijn oog laten vallen op hoe heet ze.’
‘Iris,’ zegt Barbara.
'Dan maken we er toch een wedstrijdje van.'
Barbara knippert met haar ogen en  gooit haar haren in haar nek. We schieten in de lach.
‘Wat moet je nou met zo’n man joh, elk reisje een ander meisje’, zeg ik.
‘Who cares. Het is toch een leuke invulling van onze reis.’
‘Invulling inderdaad.’ ‘Nou leuk voor mij dan, als jij de hort op bent,’ zeg ik.
‘Dan zoek je toch een lekkere local,  je valt toch op donker?’ probeert Barbara.
‘Klopt, maar nee, ik kom hier om cultuur en natuuir te snuiven en te fotograferen. Het licht is perfect.  Lichter kan niet. Al die mooie mensen in vrolijke kleren.’
 ‘Precies mooie mensen, dus ook mannen,’ zegt ze met een knipoog. Ze peilt Sanne haar reactie.
‘Ik verheug me zo om straks weer op het water in het groene oerwoud te zijn. Opgaan in al die geluiden van de dieren. De verstilling. Jammer dat ik het niet mooi kan fotograferen, misschien moet ik het gaan filmen. Hopelijk houdt iedereen zijn mond dicht, anders kletsen ze de atmosfeer weg.  Het is een nadeel als je met een groep bent.  Als we kans zien kunnen we met zijn tweeën gaan kanoën, lijkt je dat wat? Kijk uit dat je niet omkiept want er zitten krokodillen.’
‘Jasses,’ die krokodillen vind ik eng maar in de jungle zijn lijkt me echt fantastisch, zien we wel enkele dieren denk je?
'Vast wel aapjes.'
'Super.'
Barbara trekt het kapotte douchegordijn dicht. Ik kan de helft van haar rokje zien, die ze omhoog trekt. Ik draai me om. Een varkentje rolt lekker in de modder en oma staart me aan vanaf  de deuropening. De oude vrouw laat weinig tanden zien terwijl ze me toelacht. Haar lach is hartverwarmend. Ik lach terug en voel me erg thuis in deze bende.
‘Heb jij een zakdoekje?’
Barbara schuift het douchegordijn opzij, haar hoofd is rood en ze hangt boven een cementen pot, haar roze string op de hielen.
Ze zucht, ‘wat is het hier vies.’
‘Welcome to Nicaragua,' zeg ik plagend.
‘Leuk hoor, normaal zit ik in een hotel.’
‘Kind toch, waarom nu niet dan?’
'Ja uh,' Barbara wordt rood en sputtert wat, ‘het is toch uit met Friso en jij had dit al geboekt. Ik wilde niet de hele zomer alleen thuis zijn.’
‘Dat snap ik, maar vind je dit wel leuk dan?’
‘Als ik maar bij jou ben.’
Ik verbaas me over hoe onnodig ver ze haar T-shirt optrekt, haar navelpiercing kan ik zien.
‘Ik wist niet dat je een piercing had,’ zeg ik een beetje schuchter.
‘You like?’ zegt ze glimlachend.
‘Sexy hoor,’ zeg ik verlegen.
Barbara vraagt zich af waar ze aan begonnen is terwijl ze de modder van haar sandalen veegt. Ze wil lekker in bad. Haar jurkje plakt aan haar huid en haar haren zijn natte slierten van het zweet en  de vochtige lucht. Deze hele reis heeft ze geboekt om maar zo dicht mogelijk bij Sanne te kunnen zijn. Sanne is veel stoerder dan zij, maar dat is juist wat Barbara zo intrigeert. Wat stom ook weer; begint ze over mannen versieren. Dat is het laatste wat ze wil, Sanne met een local. Kijk haar nou eens staan, pratende met dat ingekakte stel naast onze blauwe antieke bus. Barbara hoort haar bevrijdende lach, heerlijk. Het liefst zou ze naar Sanne toegaan en haar armen om haar heen slaan. Ze durft alleen niet. Wat als ze zich rot schrikt. Dan zitten we nog twee weken op deze reis en hoe is het dan als ze weer in Nederland zijn? Straks is de hele vriendschap naar de klote. Ze vindt hopelijk een subtiele manier. Iets subtieler dan net toen ze haar blote buik showde. Ze volgt de groep de bus weer in, het kwartier is om.
‘Is het gelukt,’ heb je wat te drinken gekocht?’
Barbara laat me een vruchtensapje zien in een klein glazen flesje.
‘Yep, hier lekker koel.’
Ze houdt het flesje tegen mijn bovenarm.
‘Heb je ooit zo’n wc gezien?’ vraagt Barbara.
Ik lach. We rijden verder over een hobbelige zandweg. Het geschud maakt me slaperig en ik leg mijn hoofd op haar schouder in haar rossige krullen. Ze streelt mijn wang.