Tsafrira Levy: Persona non grata

Dit is een verhaal uit het Boekenweekproject van dewebschrijvers.nl met het thema "Vriendschap en andere ongemakken."

Persona non grata
door Tsafrira Levy 

Op de site chez-persona stond het nodige over haar werkwijze en een prijslijst. Belangstellenden bereikten haar via een versleutelde route, na het invullen van hun codenaam, leeftijd, telefoonnummer, beschikbare avond en specifieke wensen. Daarna moesten ze aanvinken dat ze akkoord gingen met de voorwaarden. Condoomgebruik was verplicht, alsook het laten kopiëren van een geldig identiteitsbewijs. Orale seks was uitgesloten. Tijdens het werk droeg ze een masker. Het gevarieerde maskeraanbod, haar handelsmerk, werkte als een magneet voor mannen die eens wat anders wilden. Ze koos de gezichtsbedekking die bij de klant paste op het moment dat hij beneden voor het oog van de cameralens verscheen en zijn codenaam noemde. De klanten konden rekenen op haar geheimhouding en kwamen graag terug.
Niemand wist dat ze dat werk in de avonduren deed, naast een fulltimebaan als softwarespecialiste. Ze ontving de klanten in een huurflat, ver van haar woonplaats. Dankzij deze bijverdiensten werd een jeugddroom om een kleine boerderij te kopen, ver van de bewoonde wereld, binnenkort werkelijkheid.
De bel kondigde de komst van een nieuwe klant aan, een man van middelbare leeftijd. Toen hij zijn codenaam noemde, schrok ze. ‘De leeuw. Laat me erin, liefje’. Die stem zou ze uit duizenden herkennen. Het gezicht op het piepkleine scherm naast de deur was van de vader van Marleen, de man die ze meer dan wie ook op de wereld haatte. Om hem had ze het contact met haar beste vriendin op haar negende jaar verbroken. Hij drukte nu langer op de bel. ‘Laat me erin, schattebout. Mijn lul bevriest in deze kou’.
Ze pakte het vossenmasker met de lange snuit uit de kast en wachtte gespannen op het afgesproken klopsignaal. Toen hij zijn jas in de hal uitdeed, had ze zichzelf weer onder controle. ‘Volg me’. In de kamer kopieerde ze zijn identiteitbewijs en zag dat hij over zijn leeftijd had gelogen.
Hij keek intussen wat rond. ‘Je hebt het mooi voor elkaar, vosje’.
‘Dank u. Betalen vooraf, alstublieft’.
Hij gromde en greep naar haar borsten. ‘De leeuw wil geen kat in de zak kopen, vosje’.
Ze weerde zich af en noemde het afgesproken bedrag.
‘Je bent erg zakelijk, zeg. Wees lief voor de leeuw’.
‘U krijgt wat u hebt besteld’.
‘Pijp mij dan vooraf, in plaats van handwerk’, zei hij.
‘Uitgesloten’.
‘En als ik er extra voor betaal?’
‘Ook dan niet’.
‘De klant is koning’.
‘Hier niet en als het u niet bevalt, kunt u gelijk vertrekken’.
‘Ho ho, nee zeggen tegen de leeuw windt het beest op en maakt hem wild’.
‘De vos is slimmer. Alles wordt gefilmd en direct opgeslagen in mijn klantenbestand. Daar staat nu al een kopie van uw rijbewijs, dus past u maar op, meneer Braadsma.
Uw tijd gaat nu in ’. Ze wees naar de grote wandklok en acteerde geroutineerd de verleidelijke rol, die hem zichtbaar opwond.
‘Trek alles uit’, zei hij schor terwijl hij het geld in biljetten van tien en vijf euro’s vlug neertelde. Ze telde de biljetten rustig na en stopte alles in een grote spaarpot die vastgeschroefd zat aan een stevige plank.
Vervreemd van zichzelf voerde ze de overeengekomen handelingen uit en lette goed op, dat hij en zijn lid goed in beeld bleven. Binnen in zichzelf zorgde ze voor een kamerscherm tussen hen hier en het bange, negenjarige meisje dat op haar duim zoog in bed. Ze logeerde toen bij haar beste vriendin. Marleens moeder had die nacht dienst in het ziekenhuis en het was de vader, een gemeenteambtenaar, die hen welterusten kwam zeggen. Als een tapijthandelaar liep hij heen en weer tussen de deur en het logeermatras, waarop zij lag, de afstand te meten. Midden in de nacht kwam hij terug. Ze werd stikkend wakker op de bank in de woonkamer. Het was geen nachtmerrie. Een zwaar gewicht drukte op haar armen, een enorm ding drong steeds dieper in haar keel. Ze raakte in paniek, dacht dat ze dood ging, kokhalsde, spuugde, huilde zonder geluid. Toen hij klaar was, beval hij haar te zwijgen over wat net was gebeurd en dreigde haar broertje te vermoorden, als ze hier iets over losliet. Het was allemaal haar schuld, een meisje van negen jaar hoorde niet op haar duim te zuigen. Ze geloofde hem en was voor de rest van haar leven klaar met duimzuigen. Vanaf die nacht meed ze ook Marleen. Ze zag hoe haar vriendin eronder leed en ze miste haar zelf heel erg. Marleen werd steeds stiller in de klas en op het schoolplein, steeds meer in zichzelf gekeerd.
Dezelfde man kwam nu weer aan zijn gerief bij haar. ‘Je bevalt me wel, vosje. Boek me voor volgende week, zelfde tijd, graag met korting en een paar graden warmer voor de vaste klant’.
‘Ik heb pas over drie weken plaats en ik geef aan niemand korting’.
De volgende ochtend zegde ze de huurflat op, verwijderde de chez-persona-site van internet en zorgde voor een moeilijk traceerbare, maximale verspreiding van het korte filmpje, genaamd Persona non grata: van kinderverkrachter tot hoerenloper. Ook meneer Braadsma en zijn afdelingschef kregen dat filmpje via de e-mail toegestuurd. Ze had het beeldmateriaal handig gemanipuleerd. De kijker zag zijn gezicht in close-up, daarna zijn lid met de leeuwenkoptatoeage dreigend dicht bij het gezicht van een huilend meisje. Een oude foto van zichzelf werd voor dat doel bewerkt. Vervolgens nam hij een prostituee van achteren, terwijl de jonge vrouw, gemaskerd, in de cameralens keek. Zijn rode kop en de tatoeage waren daarbij ook weer goed in beeld. Het filmpje werd een hit en leidde tot een rechtszaak, die veel publiciteit kreeg. Meneer Braadsma werd door verschillende vrouwen herkend en aangeklaagd als de man die hen als kind heeft gemolesteerd. Ook zijn eigen dochter behoorde tot de slachtoffers, stond in de krant.
Ze spoorde Marleen op en stuurde haar een gescande foto van hen samen, twee lachende meisjes op de schommel achter haar ouderlijke huis. Het was lente, de tuin stond in bloei. Onder de foto zette ze het volgende bericht: ‘In mijn hart blijf je mijn beste vriendin’.