woensdag 24 juli 2013

De ontmoeting - Fons Wijers

Zoals gebruikelijk fietste hij tussen landerijen en langs bosgebied naar de wei waarop de koeien graasden het was november 1944. Hij haastte zich want hij was benieuwd naar het aangekondigde bezoek. Aan beide zijden van de bagagedrager hing een melkbus. Rijdend op velgen nam de tocht een half uur in beslag. De terugweg was altijd een hels karwei, vooral bij regen, maar dit werk leverde hem wel een extra dubbeltje per dag op.

Al twee jaar zat hij ondergedoken op de boerderij van Cornelis Maessen, op een steenworp afstand van Venlo. De keren dat Duitse soldaten hem in het vizier hadden kon hij zich met een vervalst persoonsbewijs legitimeren als de boerenzoon, onmisbaar voor de voedselproductie, ontheven van de arbeitseinsatz. Hij had geen trek om als slaaf te dienen voor die schreeuwlelijk. Het besluit om onder te duiken was snel genomen toen hij het bevel kreeg zich te melden. Had Hitler niet bestaan, dan zou hij studeren in Nijmegen; economie, bedrijfskunde, zoiets.

De koeien kwamen in beweging toen ze hem opmerkten. Ze wilden graag worden verlost van de melk die zich in de uiers had opgehoopt. Onlangs moest hij twee dagen overslaan vanwege hevige bombardementen. Zoals eerder hadden de Engelsen het gemunt op de Maasbrug, maar van precisie was geen sprake. Ze bombardeerden zoals een jager met hagel schoot. Een deel van de oude stad lag in puin, net als heel wat gebouwen onder de aanvliegroute. Hij had geholpen om slachtoffers te bergen. Lichaamsdelen die niet konden worden thuisgebracht werden in een spekkist verzameld. De brug bleef in tact. Terug bij de koeien stonden de uiers op springen en ze loeiden een octaaf hoger dan normaal, maar vandaag waren de beesten in hun element en gaven zich over aan de routine. Nog even en ze gingen op stal.

De oude Cornelis had verteld dat zijn neef met enkele dochters op bezoek kwam, per trein, helemaal uit West-Brabant. Sinds hij was ondergedoken was het aantal mensen dat hij had gesproken op twee handen te tellen. Eindelijk ander volk. Na de laatste koe te hebben gemolken reed hij met volle melkbussen terug naar huis. De velgen krasten door het grind van de landweg. Al van verre zag hij dat er op het boerenerf meer beweging was dan normaal. Hij probeerde een spurtje en de melk klotste heen en weer.
 
'Dus jij bent Henk?', zei de oudste tot zijn verrassing. Ze had van hem gehoord, terwijl hij dacht dat hij voor niemand meer bestond, behalve dan voor het boerengezin dat hem onderdak bood. Hij raakte met haar aan de praat. Ze was de oudste dochter van een gezin met negen kinderen, of nee, acht, want een week geleden was haar broertje door een granaatscherf getroffen. Haar dorp lag precies in de vuurlinie. De helft van het gezin kreeg onderdak bij familie in Eindhoven, de andere helft hier, bij oom Cornelis.
'Het is maar voor een paar dagen,' zei ze bijna verontschuldigend.
'Beter hier dan in Venlo,' zei Henk, 'want het lijkt erop dat die stad eerst moet worden verwoest voor ze kan worden bevrijd.'
'Dat is oorlog,' merkte ze nuchter op.

De vrouw van Cornelis deelde surrogaatkoffie rond. Bij het uitdelen van zelfgebakken tarwekoek werden ze gestoord door een onheilspellend gerommel in de verte. Aan de andere kant, in Venlo, klonk het luchtalarm. Afweergeschut knalde proefschoten in de lucht. In een mum van tijd zaten ze in een kleine schuilkelder onder de koeienstal ongemakkelijk tegen elkaar. Nooit eerder voelde hij vrouwelijke warmte aan zijn dij. Bij het dreunen van de aarde zag hij angst in haar ogen, waarop hij haar hand stevig in de zijne klemde. Het stond hem ineens weer helder voor geest, dus vertelde hij het met alle details zoals het was gegaan, ook al had hij het misschien wel eens eerder verteld.

'Ja, pap, de rest kennen we natuurlijk,' zei z'n dochter die zich voorover boog en zijn lippen bevochtigde met een tissue. Ondanks de klap in zijn hoofd wist hij precies wat er zich afspeelde. 'Zo heb je mama gevonden, en toen kwamen wij,' zei ze. Hij bewoog zijn hoofd iets opzij en grapte: 'Zonder die schreeuwlelijk hadden jullie nooit bestaan.'

1 opmerking:

  1. Ik ben erg blij om mijn ervaring hier te delen, mijn naam is Brenda en ik was gelukkig getrouwd. Pas toen mijn man zei dat ik hem bedroog, werden we allebei zeurende paren, hij kon het niet geloven, noch vertrouwde hij op mijn woorden, dus vroegen we om een scheiding, later werden we gescheiden en beloofden we dat we het nooit zouden goedmaken. Lang probeerde ik verder te gaan, maar ik kon niet zonder hem blijven, dus begon ik een zoektocht naar de terugkeer van mijn man, toen werd ik doorverwezen naar Dr.IZOYA. Een geweldige man die ik tegenkwam, hij sprak een liefdesbetovering uit en zorgde ervoor dat mijn man binnen 24 uur terugkeerde. hiermee ben ik hier om het contact van Dr. IZOYA te delen, hem te bereiken via drizayaomosolution@gmail.com. Hij is inderdaad krachtig en gespecialiseerd in de volgende zaken ...
    (1) Allerlei liefdesbetoveringen. (2) Stop met scheiden. (3) Beëindig onvruchtbaarheid. (4) Heb geestelijke hulp nodig.

    BeantwoordenVerwijderen