Krulletje - Marjan van Apeldoorn

Zojuist is ze geweest. De mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming. Een eerlijke Noord-Hollandse maatschappelijk werkster in een spijkerbroek met kleine krulletjes.

Op de fiets. Oké.

'Kom binnen,' piep ik eruit. Ik merk dat mijn door mijn genen opgelegde drang naar vrijheid de kop op steekt. Het kan toch niet waar zijn dat er zomaar een mevrouw mijn huis binnenkomt om te kijken hoe het met mijn pedagoochelkunsten en relatie is gesteld? Dit wil ik toch helemaal niet? Maar nee, ik zucht verstandig en laat haar binnenkomen. Om haar te verleiden en te coqueteren met mijn huisvlijtkunsten heb ik een cake gebakken. Dit is iets wat ik eigenlijk zelden doe, maar het geeft zon gezellig gevoel. De mevrouw hoeft geen koffie, en ook geen cake. Een glaasje water is voldoende. Oké.

'Komt u zitten.' De mevrouw stelt zich nauwelijks hoorbaar voor en valt meteen met de deur in huis. Waarom we voor adoptie kiezen. Omdat we een kind willen en dat natuurlijk niet gaat zoals we willen. 'En waarom is dat?', vraagt zij zonder gêne. En voor ik het weet zit ik de mevrouw te vertellen dat met mijn binnenwerk en het zaad van Danil niets mis is. Dat is allemaal picobello in orde hoor, mevrouw. Maar er gebeurt alleen niets. Heel rottig ja, en inderdaad ook al voor naar de dokter geweest en toen allemaal onderzoeken, en toen met de benen wijd, en toen IVF en toen ICSI en toen niets, en toen niets... Waar gaat dit over? Waarom vertel ik dit zomaar? Omdat iemand die ik niet ken het me zomaar vraagt en zo, ploep, bij me binnenkomt dat ik eigenlijk maar een ding kan en dat is schaapachtig antwoord geven. Bèè....we zijn onbegrepen onvruchtbaar mevrouw, bèè, bèè. En dan daarom dus adoptie. Blank of zwart maakt ons niet uit. En ach, tussen onze genen zitten ook verdomd rottige stukjes, dus dat we die missen is niet zo'n ramp.

Jong, we zijn jong en dat is goed. Hadden we al nagedacht over de special needs die ons kind mag hebben? Hepatitis B, een hazelipje, een handje eraf, of toch liever een wijnvlek in het gelaat of een tikkeltje doof? We kijken elkaar aan. Geef jij het goede antwoord, lieverd? Voor ons is het heel belangrijk dat het kind een zelfstandig leven kan opbouwen, een kleine special need is voor ons oké. Een krulletje achter het kopje special need. Trots kijk ik Danil aan. Goed gedaan, schat.

Of we wel eens in het buitenland zijn geweest. Ja. We reizen graag. En zijn jullie dan wel eens met armoede geconfronteerd? Ja. Krulletje. En zijn er, behalve omdat jullie graag een kind willen, nog andere redenen om te adopteren? Ja. Kans op beter leven. Weeshuis is ook niet alles. Krulletje. Het gaat goed Daan, ga door. En jullie steunsysteem, jullie STEUNsysteem, hoe staat dat erin? Ik vertel dat mijn moeder de hele buurt al op de hoogte heeft gesteld van de komst van onze droom, dat mijn schoonvader de maandag vrij gaat maken om te komen oppassen en dat we zulke leuke adoptievrienden hebben. Een inkoppertje. Weer een krulletje.

Wat goed dat jullie open staan voor het contact met de biologische moeder. Heel goed. Wat staan jullie er mooi in zeg. En als er nou niet zoveel informatie over de moeder is, hoe gaan jullie dat dan doen? Hoe zien jullie dat voor jullie? Ik kijk naar links. Antwoord. Een antwoord op deze vraag. 'Ik zie voor me,' zeg ik dan, 'dat ik in zon geval een dagboek ga bijhouden over de begintijd.' Ik schrijf over de wintersportvakantie vaak al een dagboek, laat staan de reis naar ons adoptiekind. Dat komt wel goed, dat wordt een leuk documentje. 'Mooi, heel mooi,' zegt de mevrouw terwijl ze naarstig haar notitieblokje vol pent.

Maar, en dan komt er een strikvraag, we moeten bij de les blijven. Maar... wat als jullie kind het dagboek dan niet in wil kijken tijdens de puberteit. Want ieder kind is anders, daarin zijn adoptiekinderen dan weer echt niet anders. Wat dan? Dan zit jij daar als goede moeder met je dagboek. Gelukkig heeft Danil een antwoord. Hij kijkt er dan wel af en toe in.

Voor de volgende afspraak krijgen we een huiswerkopdracht. We gaan dan praten over onze relatie. Met elkaar en met onze omgeving. En dat mag heel open. Hoe meer we vertellen, hoe beter. Oh ja?, vraag ik me af. Denk je? Over ons kleine nichtje, wat voortgekomen is uit een relatie tussen een verslaafde jongen en mijn zusje, wou ik het, al jullie nuances bij elkaar genomen, toch iets minder expliciet hebben. Maar leuk, vertel....huiswerk. Hoe we elkaar kennen (het internet wordt een bijzondere ontmoeting in de trein, ik weet niet hoe de gemiddelde Afrikaan over internetdaten denkt), of onze relatie goed is, of we wel eens naar een psycholoog zijn geweest (ja hoor en is dat dan goed of slecht?) en hoe de communicatie met onze ouders is.

Ik heb er zin in, dat huiswerk.

Alles voor een kind met krulletjes uit Afrika.