De beste wil ik worden, gevierd zijn in mijn vak. Ik zoek naar een manier om te top te bereiken. Zo min mogelijk verliezen, maximaal resultaat. Ergens in mijn hoofd roept een stemmetje 'dit kan niet goed gaan'. Vol goede moed begin ik mijn avontuur en begin met project 'bluf'. Beweren dat je iets bent, en het vervolgens worden. Gebaseerd op talent, discipline en pure overmoed. Het werkt! Ik verkondig mensen dat ik de oplossing ben voor aanwezige problemen. Met gemak bewijs ik dat ogenschijnlijk complexe vraagstukken met een beetje creativiteit onmiddellijk zijn opgelost. Ze vragen nog; 'hoe doe je dat toch'? Boordevol zelfvertrouwen antwoord ik; ervaring.
Thuisgekomen ben ik klein. Doodmoe en onzeker. Gaat de volgende stap weer goed, of valt mijn plan in duigen? Het vreemde is dat ik oplossingen niet verzin. Er is geen proces dat je kunt sturen of bewust inzet. Ik consumeer de signalen. Sla ze op in mijn hoofd. Als vanzelf verschijnen er beelden, combinaties. Een puzzel die voorbestemd lijkt te zijn om in elkaar te glijden. Het enige dat ik doe? Vertellen wat er op het plaatje staat...
Weer een klant met een onoplosbare kwestie. 'We zien het niet meer, alles loopt vast'. Vol bravoure kondig ik mijzelf aan en pak mijn jas van de stoel. Vals zelfvertrouwen stroomt door mijn aderen, terwijl ik werkelijk niet weet wat ik vandaag ga doen. Aangekomen begint het spel. Ik zet mijn 'rol' theatraal in, en start met consumeren. Beweging, geluiden, een snif en zelfs een snik. Geven diepte aan de woorden, gesproken in de stilte. Ik sla alles op, vertrouwend op mijn brein. Verwachtingsvol kijkt men me aan, de spanning is voelbaar. Leeg is het van binnen, spanning bouwt zich op. Angst maakt zich van mij meester en langzaam word ik warm. Bang voor dit niets, bang om niet meer te vertrouwen. Is het dan voorbij?
In de auto nog de spanning. Voel mijn ademhaling dieper. Sneller, korter, blinde paniek. Dan trap ik op de rem. Een waas voor mijn ogen, alles lijkt te vervagen. Ineens de energie! De puzzel is gemaakt en de oplossing staat als in mijn voorruit gegraveerd. Snel grijp ik mijn gsm en met een vals excuus breng ik de finale. Probleem weer opgelost, had u anders verwacht? Nee toch? Vanavond komt de factuur...
Financiële rijkdom, resultaat van al dit 'werken'. Lekker eten, mooi horloge, nieuwe auto en een huis. Ik verwen mijzelf met spullen, prikkel mijn bestaan. Mensen zijn jaloers, vrienden komen kijken. Kloppen op mijn schouder, waarderen mijn succes. Vanbinnen is het stil, ik ken de bron van mijn vermogen. Iets ongrijpbaar, dat mij gegund is uit het niets. Geen bezit, geen controle, het is er, soms ook niet.
Vaker komt paniek, de waas en het uitblijven van een antwoord. Klanten blijven weg, en ik? Ik voel me ziek en leeg. Huilend op mijn leren bank, in tranen turend naar een grote televisie. Mis ik kansen om te stralen, zoek ik zin in mijn bestaan. Voor de wereld heb ik goud, voor mijzelf is alles glas. Doorzichtig en breekbaar, leeg en flinterdun. Rijkdom blijkt een leegte, gevuld met materiaal. Het afgelopen jaar is zwart, dor, duister.
Ik herinner mij de stem, het zachte 'dit kan niet goed gaan'. Terwijl het weer een negatieve bevestiging lijkt, voel ik me blij. Het enige van dit jaar, waar ik gelijk in bleek te hebben. De houvast waar ik naar zocht: mijn stem. Een stem die weet wat kan, die weet waar ik voor voel. Een stem die kan vertellen, wat ik eigenlijk al weet. Een stem die helpt met het leggen van de puzzel. Hij geeft de stukjes aan. Is vriend van mijn gevoel, mijn hart, mijn buik, mijzelf.
Gouden tijden breken aan, zonder iets te kopen. Ik voel me goed, ben blij en vrij, denk vaker aan de stem. Luister naar de stem, bekijk de zwarte bladzij. Schraap langzaam over het oppervlak en daar verschijnt iets wits. Een leeg vel, alles dat ik heb. Uit het niets laat ik verschijnen, uit het niets laat ik ontstaan. Mijn stem en ik: samen in balans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten