Rommelige kermispleinen. Het is niet zeker dat ik voor altijd een miezerige regen zal voelen. Of de lucht zal ruiken van goedkope Duitse worst en kaneelstokken uit een ander verleden. Het is ook niet de krakerige spookwand achter me, met verwaaide, vermeende angst. Zelfs die houdt de ontroerende gedachte overeind, dat het niet voorbestemd was. Alleen, slechts enkel een vluchtig intermezzo in mijn leven.
Een kortstondige onderdompeling in champagne en kaviaar, in de grandeur van yoghurt ontbijtjes met bosbessen en frambozen. Behaaglijk in badkamers met voorverwarmde vloeren en Bulgary parfum in groene zakjes. Met de geur van groene thee, weldoorvoedheid en gezond omveld in voorname letters verpakt. De kijkdoos van luxe verlangen op een kier.
Gesloten ligt die parel diep in mij. Binnen stenen muren en bijeengeraapt vuil. Laag voor laag omspannen met zorgvuldig uitgekozen parelmoer. Verpakt in de luchtigheid van verdwenen dromen, verdwaalde sporen en grenzeloos vertrouwen. In mannen met laurierbladeren, bedjes van opgeschoond kruid en stengels die je hart doorboren.
Doch, aan flarden houdt de spier de schalen niet meer op elkaar en met bitterzoete weemoed zet ik bloedrode lippen onvast in glibberig vlees. Giet het zilt zure water in mijn keel en vermaal de zwarte peper verfijnd tussen mijn tanden.
De ontmoeting met de duisternis van de eigen schaduw is het alleen recht dat ik nu mag vieren. De
ongelooflijke diepte van een poel waar de spiegel in eerste aanschouw anders deed vermoeden. Een met maanlicht omfloerst vriendelijk plekje, omhangen met zwoele avonden en blinkende sterren. Zalvende woorden en zalig smakende wijnen in stadstuinen, olijke lichtjes in reebruine ogen. Kabbelende beekjes en de schittering van verdwaald zonlicht in sprankelend water. Passie, sex en ongedwongen verkenning van smaken, ja ook de meest ongewone.
En daar wordt onze geest te klein om deze tweeling te omarmen. Valt de grootsheid van eigen gemoed, onbeschermd in onbevlekte veren en herinneren we de tocht die in ons klein Christelijk bevel staat vervat. Het lijden en slachtofferschap als tonen van marsmuziek, opgeheven voeten en gestroomlijnde pamfletten. Decoratie en plicht. Geaard grootouderschap.
Er is een ongeschreven wet, een afgesproken etiquette een schijn van zijn en een torsende kracht. De geur van macht, status en bravoure. De eeuwige jeugd en bezongen liederlijkheid. Als een giftige pijl boort hij zich steeds dieper in elke volgende verjaardagstaart. In de sleur van alledaagse gesprekken en joggingpakken op de bank. In jaloerse tongen, dwingende ogen, geile wijven en oppervlakkig blond haar. Verstikkende gevoeligheid en kwellend hete emotie.
Als twee vervlochten ezelskoppen met kleurig halster omhangen naast een ijzeren regenton. Vergeten in de schaduw van bananenbladeren, opgeraapt en gekoesterd in een gedeeld avontuur. Nu verstoffend in de kelders van een gedeeld verleden. Pijnlijk trekkend aan een laatste groene spriet om de wortels van dit venijnige kwaad te kennen in de onbetamelijkheid van een onschuldige ziel.
God zij met ons én het is niet alleen de gelijkheid in naam die zowel hemel als hel ontsloot. Meer nog is het ons kinderlijke onbenul van opgelopen schade in de blauwdruk van onze geschiedenis. Onze bedroevend slechte kennis van eigen genen met de grootsheid van theatrale drang om te slagen. Daar waar we reeds aangekomen waren. Oeverloos zijn dan ook mijn tranen en dwangmatig het terugspoelen van deze duistere ilm. Toch wil ik weten.
Want zoals het cliché doet vermoeden, Is het niet de herhaling die ons verleidt? Voor jou zijn het weer ongekend gouden tijden, in de schijn van de zekerheid van je talent. Een nieuwe muze
met gevoelige snaren en een hoop die schijnbaar vergeven was. Toch lijkt het op een verloederd patroon waar de sleetsheid al ingetreden is. De laatste kans van een hongerige tijger in een dolle zwaai. Waar het dorp en zijn bewoners niet gelukkig mee zullen zijn, want het is het kind dat nooit meer op zal staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten