Ik ben een rechtervoet en dacht dat najaar gouden tijden te gaan beleven in de prachtige Italiaanse stad Florence. Samen met mijn tweelingzusje linkervoet brengen wij onze eigenaresse Eva overal naartoe. De reis begon opgepropt in een stevige wandelschoen want ik zet erg uit bij lang stilzitten. Alleen bovenaan had ik een stukje om overheen te kijken. Bij het hotel aangekomen was ik al zo dik dat ik even een tijdje op bed en omhoog moest. Lekker smal bed trouwens. Dat biedt volop mogelijkheden ook die tweeling van hem midden in de nacht zomaar als terloops - tegen te komen.
Na een uurtje rusten liep ik al heel veel door kerken en musea in die stad vol kunst en beloftes. Al begrijp ik niet zo precies wat kunst is. Af en toe stond ik dan even stil zoals bij een groot beeld van een blote man, David van Michelangelo geloof ik. Over de schoen heen kon ik hem net zien. Die voeten waren heel wat groter dan mijn maatje 38. Eva liep er vol bewondering omheen. Vooral die stevige marmeren billen intrigeerden haar. Dat merkte ik wel hoor aan haar gedribbel. Na die opwinding mocht ik rusten op een terras waar flink in vloeibare en vaste vorm ingenomen werd. Gelukkig zat ik toen in een luchtigere sandaal. Dan geniet ik meer van de omgeving. De volgende twee dagen kreeg ik erg weinig rust. Veel wandelen, winkelen, kerken en musea bezoeken maar na afloop lekker bijkomen onder het genot van eten en drankjes.
De dag daarna verliep echter wel geheel anders! Eva had ons weer stevig ingepakt en ik was best moe. De voetpaden vergden van mij veel balanceerkunst. Ineens schrok Eva van een toeterende auto die langszij wilde. Mijn zusje schoof pardoes van de stoep en ik verloor mijn contact met Eva. Het voelde heel raar, zo achterblijvend op dat trottoir. Hier klopte iets niet en dat benauwde me. Mijn zicht op Eva was helemaal gedraaid en ik kon me niet meer bewegen. Daarna lag ik in een lange auto die veel herrie maakte. Mijn schoen werd door een aardige meneer uitgedaan. Zo, dat luchtte in ieder geval op. Naïef dacht ik nog dat het rare gevoel nu over zou zijn. Maar dat was natuurlijk niet zo. Ik miste het rechtstreekse contact met Eva en mijn zustervoet. De ambulancebroeders legden mijn eigenaresse op een tafel en iemand trok heel hard aan mij. Eva gilde het uit! Ik stond toen wel weer op mijn plaats maar verder contact bleef uit. Later begreep ik dat de enkel uit de kom was en enkel-, scheen- en kuitbeen lelijk gebroken waren. Ruim een week later kwamen er thuis ijzeren platen en schroeven aan te pas. Maar nu werd Evas rechterbeen eerst van knie tot tenen ingepakt met wit spul dat steeds harder en harder werd.
De dagen daarna bracht ik door op een flinke stapel kussens. Met mijn blote tenen als periscoop overzag ik de hele ziekenhuiszaal. Er lagen nog vijf dames die iets soortgelijks hadden. Die lagen dag en nacht onverstaanbaar mobiel te bellen. Het was een onrustige bedoening daar. Eva had het zwaar want niemand begreep haar echt. Iets met taalverschil geloof ik. Alleen met gebaren viel er nog te communiceren. Na vier dagen gingen we terug naar Nederland. Gelukkig kon ik tijdens deze reis goed rondkijken. Mijn tenen staken overal bovenuit. Eerst lang in zon ligauto en daarna weer vliegen, deze keer helemaal bovenin het toestel. Mijn tenen en haar neus zaten in de airco. Normaal bevindt ik mij helemaal onderin. Eva werd gelukkig wel goed geholpen. Ze kon natuurlijk niet zelf bovenin komen. Voorzichtig tilden twee hele sterkte mannen haar op het smalle hangende bedje. Vanaf Schiphol in de ambulance heerlijk met loeiende sirene langs een lange file op de A2. Doodmoe werden wij thuis in bed gedropt. Met het voeteneinde omhoog was ik eindelijk van die onderliggende kussens verlost. Het kostte ruim een half jaar revalideren voor ik Eva weer normaal kon vervoeren. Die dagen in Florence waren met recht zwarte bladzijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten