Lieve Anne,
Nou, hier dan een keer antwoord terug. Ik hoop tenminste dat je even tijd hebt. Net zoals ik tijd voor jou had, daar in dat stille huis.
Het is namelijk zo Anne dat je jezelf onsterfelijk hebt gemaakt door dood te zijn. Mensen lezen mij vol enthousiasme.
Ja Anne, in deze wereld waar iedereen zo gesteld is op privacy, worden gewoon dagboeken uitgegeven alsof er voor niets een slot op zit. Echt, ik lig hier als een hoertje voor het raam van de boekhandel en mensen kwijlen weg bij alle erge dingen die ik bevat.
Weet je Anne, ze noemen mij een dagboek. Het dagboek van Anne Frank. Eigenlijk moet ik een leerboek zijn. Alles wat er bij mij van binnen staat beschreven, is een geschiedenis die zich nog dagelijks herhaalt. Nog dagelijks zijn er mensen die onderduiken, onschuldige burgers die worden vermoord om hun religie.
Hier in Nederland, het land waar de leerplicht geldt, leert ook niemand van mij. Dit land noemt zich
tegenwoordig tolerant voor alle volkeren in de wereld. Turken, Marokkanen, joden en moslims. Hier zijn de mensen zo tolerant dat een moordenaar, tegenwoordig dader van zinloos geweld, na een jaar of drie á vier wordt vergeven en terug mag naar de maatschappij. Het land waar geweld wordt beantwoord met stille tochten. Waar iedereen zijn of haar bek houdt en de wapens laat spreken.
Kort na de Tweede wereldoorlog was de hele wereld het erover eens dat er nooit meer zoiets mocht gebeuren. Oorlog was slecht. Boe oorlog. Bah. Er werd een groep opgericht. Onder de naam Verenigde Naties kwam de vrede een stap dichterbij. Nederland maakt trots deel uit van de belangrijkste groepering. Met het doel het opkomen voor de burgers. Uitroeien van geweld. Desnoods met geweld.
En zo profileert Nederland zich als een topland in een andere nobelprijswaardige groepering. Europese Unie. Eén grenzeloze samenscholing van landen, één munteenheid, één rijk.
Ik voel me soms nutteloos, Anne. Je weet wel het gevoel dat niemand je begrijpt. Iedereen leest je verhaal, maar niemand doet er iets mee. Iedereen wil wereldvrede, maar niemand leest tussen jouw regels door. Mensen noemen mij een dagboek, ik zou zo graag als leerboek worden gezien.
Het antwoord voor minder geweld, haat en nijd staat in de herinneringen die achter zijn gelaten door hen die vielen. 4 mei herdenken ze en 5 mei viert iedereen hier feest omdat ze zijn bevrijd. Bevrijd van de Duitsers, maar wie bevrijdt de mensen van hun dwaasheden?
Als de geschiedenis het niet leert zal de tijd het wel doen.
Wees niet bang. Het komt goed. Misschien lees ik gewoon teveel.
We zullen zien.
Doe de groeten aan Oscar als je hem ziet.
Groetjes je dagboek,
Kitty
Geen opmerkingen:
Een reactie posten