Hooikanon - Cootje Veelenturf

Eigenlijk verandert er helemaal niets. Ieder jaar wordt het gras gemaaid. Het droogt in de zon en de hooimachine blaast het bovenop de berg. Ik moet mijn hut uit voor ik word bedolven. Zo ver mogelijk bij de machine vandaan. Vandaag vloog er een pet in. Razendsnel was hij verdwenen. Als je niet oplet en erin valt wordt je zo in mootjes gehakt.

Het werk is af. Ik heb een nieuw hol gegraven en de pet in flarden teruggevonden. Ik heb een uitkijktoren gebouwd. Daar heb ik alleen de komende maanden wat aan. In deze tijd merk je nauwelijks dat de hooiberg telkens iets daalt, terwijl het in de winter hard gaat. De dieren eten dan dubbel zo veel en de kruiwagens pendelen onophoudelijk van stal naar berg, mijn toren, waarvan telkens een etage wordt weggegeten.
Ik bekijk spierballen door mijn verrekijker. Ik houd scherp in de gaten dat er geen smeulende peuken op mijn terrein belanden. Door de lenzen zie ik herhalende beelden. Staldeuren worden open- en dichtgeschoven, er rijden wagens het erf op, ze vertrekken weer. Op de achtergrond hoor ik het ritmische geloei en geblaat.
Mijn hut heeft een ander tempo. Het lijkt alsof hij zich verzet tegen de routineuze bedrijvigheid. Toch gaat zijn dalen constant. Het loopt synchroon met de seizoenen. In de lente zakken we bijna tot grondniveau. Dan hoop ik dat het snel warmer wordt zodat het gras weer wordt gemaaid, geschud, gedroogd en door de hooimachine vliegt. Zo hoog mogelijk de berg op.

 

Af en toe wordt mijn burcht aangevallen. Ik vecht niet terug, hoe wild er ook in het rond wordt gerend en geduwd. De muren van mijn slaapvertrek en uitkijkpost vallen uit elkaar, husselen. Ik wacht aan de kant op de aftocht die wordt ingezet door uitputting en jeuk onder kleren.

Anderen houden het niet uit, maar ik woon hier zowat. De kunst is om je niet te verplaatsen want wanneer je je verschuift begint het te prikken. Je moet stil durven zijn.

Ik heb genoeg aan dit dak. De zon zakt altijd anders. Al duizend keer ben ik in slaap gevallen. Vanaf hier kun je zien hoe armen tillen, klompen snerpen, neuzen lopen. Verhalen zijn niet nodig, ik zie wat ik zie: alles gebeurt hier. Er hoeft helemaal niets te veranderen. Hoe vaker ik dat voor mezelf herhaal, hoe liever ik alles wil vastleggen. Beelden verzamelen voor later, ik mag het nu niet vergeten. Ik weet dat het gras krimpt.
Later. Ik heb gezien dat het bestaat. Het is nooit hetzelfde hooi waarop ik lig. Er verandert niets maar het blijft ook niet hetzelfde, hoe kan dat? Soms kan ik niet stoppen met erover na te denken. Mijn hoofd wordt zwaar en buiten begint alles te draaien.

Zachte wind, warm. Beneden wordt de kruiwagen gevuld, we dalen dus. Er wordt geroepen en teruggeloeid. In de nok tingelen belletjes maar ik hoor niets, ik slaap. Ik ben vergeten de touwladder binnen te halen. Er was zoveel te bouwen dat ik direct aan het werk ben gegaan.

Grote handen tasten de vestingmuren af, vinden grip. Doffe kloppen van klompen op de ladder. Ik droom over gouden glinsters. Er kraakt altijd wel wat: de stenen staanders, de katrollen of de ijzeren kabels die het dak omhooghouden.
Er schuift iets door de tunnel dat de laatste zonnestralen tegenhoudt. Mijn ruim gegraven hol begint te slinken. Het donker drukt zwaar op mijn lichaam, wrijft en schuurt. Het duwt mijn voeten in de muren van de hut, spreidt mij uit. Nu merk ik het dalen wel: het gaat met schokken en het zucht. De berg heeft pijn want hij scheurt vanbinnen. Ik ben bedolven, kan niets meer zien, mijn neus zit dicht. Ik probeer door mijn mond te ademen. Zoute druppels vallen op mijn tong.
Nu ben ik gras geworden, samengesmolten met mijn huis. Mijn hoofd is rood en heet en mijn onderlijf bloedt koud bloed. De afdruk van mijn lichaam dek ik toe met hooi. Ik maak de uitgang van de tunnel vrij. Er verschijnt geen avondzon die nog net onder het dak naar binnen glipt, wel een silhouet dat zich aftekent tegen de nacht. Het hurkt en glijdt vervolgens naar beneden tot het buiten beeld is. Ik hoor de kruiwagen die naar de stal wordt gebracht.