Het beloofde land van toen en later - Moos

De Franse dichter Achard schreef dat je de liefde onmogelijk kunt verspillen, maar nu ik in jouw ogen kijk en het maanlicht flets in je irissen weerspiegelt, ben ik daar al lang niet meer zo zeker van. Ik heb alles op het spel gezet. En waarvoor? Gestolen uren. Mijn leven voor een aanraking, mijn liefde voor een blik van het oog, mijn geluk voor je lippen tegen de mijne. We staan ergens in de polder tegen een schuurtje geleund, onze voeten weggezakt in het zompige weiland. Het miezert. Onzichtbare regen valt als een voorbode van tegenspoed op onze haren. Het zal niet lang meer duren of we moeten gaan. Je wordt verwacht, net als ik. Het is al bijna middernacht en ik weet niet hoe ik hier beland ben, maar als je mij een maand geleden had verteld dat ik nu hier zou zijn, had ik je voor gek verklaard.

 

Je pakt aarzelend mijn hand en legt je hoofd tegen mijn schouder. Zachtjes citeer je Smedley. 'In liefde en oorlog is alles geoorloofd.' Een witte leugen in ons overspelige lot, maar is die wel zo geloofwaardig uit de pen van een eenzame negentiende-eeuwse schrijver die zijn hele leven bij een familielid woonde? Zou hij ook ooit met de liefde van zijn leven in de polder hebben gestaan met de onomstotelijke en onomkeerbare overtuiging dat er geen god in de wereld was die hem nog kon redden van dit gevoel van bitterzoete passie? Nu pas begrijp ik waarom de dichter Aragon schreef dat het gemakkelijker is te sterven dan lief te hebben. En nu pas weet ik wat Jane Austen bedoelde toen ze stelde dat er zo veel soorten liefde zijn, als er momenten zijn in de tijd. De liefde; het beloofde land van toen en later. Een land waarin je zoekt, maar zelden vindt. Een land van hoop en dromen. Toen was alles immers beter en later komt het allemaal wel goed.

Ik voel je hand zachtjes knijpen in de mijne. Je fluistert dat hoop een heimelijk verlangen is naar het onmogelijke, dat je zou willen dat de hele mensheid uitgestorven was behalve wij, dat je de tijd voor altijd stil wil zetten om dit moment te blijven lengen. Ik wil je kussen en omhelzen, maar ik kan het niet omdat ik weet dat ik je nooit meer los zal willen laten. Misschien is dit de laatste keer, ik weet het niet. Wij weten niets meer. Wij zijn moedige dwazen, wij leveren het bewijs dat overspel een doolhof is waarin je onherroepelijk verdwaald en al je principes en overtuigingen uit het zicht raken en verdwijnen.

'Ik haat je', fluister je terwijl je lippen langs mijn hand glijden. 'Ik haat je zo verschrikkelijk.' Ik breng mijn gezicht naar het jouwe tot onze voorhoofden elkaar raken. Je kijkt me aan vanonder je wimpers. Nog nooit heb ik iemand zo graag willen kussen als nu, nog nooit heb ik iemand in zon korte tijd zoveel mooier zien worden. 'Ik moet gaan', zeg je. 'Ik heb hem beloofd dat ik zou bellen.' Je zwijgt even en slaat je ogen neer. In een ander leven ik een schelp en jij mijn wederhelft. 'Ik zal je nooit uit het oog verliezen', zeg ik, 'en als dat toch gebeurt, zal ik alle stranden van de wereld afzoeken om je te vinden.' Je glimlacht door je tranen heen, knijpt nog even in mijn hand en dan verdwijn je in de nacht.

Ik kijk je na tot je uit het zicht verdwenen bent. In de verte regent het al. Donkere wolken pakken zich samen. De maan schijnt als een stille getuige van verboden liefde over het weiland. Ik ben gelukkiger en ongelukkiger dan ooit. Alles is dubbel nu. Alles wat echt leek, blijkt gelogen. Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik voel. Ik weet alleen maar dat ik liever sterven zou dan dat ik jou nooit meer zal zien. Met een zwaar gevoel in mijn maag sjok ik in tegenovergestelde richting het weiland af. Terug naar huis. Een huis dat al lang geen thuis meer voor me is.