Zo gebeschermingd - Esther van der Wal

Eigenlijk ging het in het vliegtuig al mis. Naast mij zat een Duitser met iets te lang haar en iets te veel Barry White op zijn iPod, die ik iets te interessant vond. Voordat ik het wist, kropen we tegen elkaar aan en zochten naar een comfortabele slaaphouding. Ik schrok van mijn eigen vrijpostigheid, maar schoof mijn schuldgevoel af op het late tijdstip en mijn zenuwen over de maanden die voor me lagen. In je eentje de oceaan oversteken is tenslotte niet niks.

We deden geen oog dicht tijdens die nachtvlucht. Maar even plotseling als onze paden elkaar gekruist hadden, verdween mijn Duitse reisgenoot uit het zicht voordat ik slaapdronken richting bagageband waggelde. Hij keek niet achterom.

Jou ontmoette ik pas halverwege mijn verblijf. "Hola", zei ik vrolijk, die ochtend in de keuken van ons studentenhuis. "Jij moet Julián zijn. Ik heb al veel over je gehoord." Je verstond me niet, dus zei ik het nog eens. Ik propte haastig mijn ontbijt naar binnen en vertrok naar mijn eerste afspraak van die dag. Jij ging verhaal halen bij de schoonmaakster, maar die stak onmiddellijk een waarschuwend vingertje op: "Afblijven, J. Dat meisje is al getrouwd." Te laat.

Vanaf dat moment zochten we elkaar dagelijks op en praatten urenlang. Je was totaal niet mijn type en toch was het chemie op het eerste gezicht. Toen we op jouw kamer naar een B-film keken en je kamergenoot zich discreet een kwartier terugtrok op het toilet, was daar ineens die onvermijdelijke, eerste en allesvernietigende zoen. Ik weet nog precies hoe ik mijn handen voor mijn gezicht sloeg en begon te hyperventileren. Jij maakte er niet zo'n punt van. We waren vrienden, zei je, dus was er geen reden om hysterisch te doen over één kus. En is één kus uiteindelijk niet hetzelfde als duizend?

Mijn man vertelde ik in eerste instantie niets. Een vriendin, die ik wel in vertrouwen had genomen, stelde zich jou voor als een mediterrane godheid met gitzwart haar en de elegantie van een toreador, met als hobby flamencodansen op het hoogste niveau. Mijn eigen Antonio Banderas. Ze had er niet verder naast kunnen zitten.

 

Je hield van rockmuziek en mojito's, van legervliegtuigen en zwemmen in de vrije natuur. Je was een beer van een vent, zo groot en stevig dat ik soms op je schoot kroop als een klein meisje en zachtjes huilde terwijl ik me tegen je borstkas vleide. Dan troostte je me net zo lang totdat ik me niet kon bedwingen om je opnieuw te zoenen en vreeën we vol overgave. "In jouw armen voel ik me zo gebeschermingd", fluisterde ik eens in mijn beste Spaans in je goede oor, en begreep niet direct waarom je daar hard om moest lachen.

Rond de tijd dat jij 's avonds meestal uit je werk kwam, ijsbeerde ik gespannen voor jouw kamerdeur en als ik voor mijn studie op pad was, hing jij ongedurig rond de mijne. Geluk en verdriet wisselden elkaar in hoog tempo af. We genoten van onze verliefdheid, maar het schuldgevoel bleef: het kon niet, het mocht niet. De dag van het afscheid naderde snel. Ik maakte me met moeite van je los en vertrok. Opnieuw kon ik in het vliegtuig de slaap niet vatten.

Die paar weken met jou waren de mooiste, maar ook de zwaarste van mijn leven. Soms dwalen mijn gedachten af naar die tijd, naar alle gewone, bijzondere momenten. Samen pizza eten. Stiekem hand in hand over straat lopen als een soort Mini en Maxi. Naast elkaar op de grond zitten, wachtend tot de wasmachine klaar is met centrifugeren. Alles om maar bij elkaar te kunnen zijn. En soms denk ik terug aan hoe ik voor jou heb moeten boeten. Ik heb me nooit meer zo gebeschermingd gevoeld als toen.